Betamax Blues

Uso pa ba sa magkakabarkadang lalaki ang manood ng bold sa Betamax? Sa henerasyon ng mga kabataang lumaki sa Phonerotica at Bang Bros., isa itong konseptong mahirap intindihin at sakyan.

"Ano, magkakasama kayong manonood ng bold, porn sa bahay? At sa Betamax? Ano iyon? O saan iyon?"

Bago ang panahon ng mga pirated VCDs, DVDs, YouPorn at mga torrent, ang media na aming kinalakihan e Betamax o Beta, bold komiks at mga magasin.

Yung pinakamaliit na tape ang Betamax. Sigurado akong isa sa mga iyan e nirekordan ng Taboo. 

Ninuno ng mga VCD, DVD players at BluRay ang Betamax. Hindi uso noon ang bumili ng movies, bold man o hinde, pirated man o original. Inaarkila laang kasi iyon noon at nangangailangan ng membership card para makarenta. Ibig sabihin noon, 'pag papasok ka sa isang video rental shop, kelangang ipakita mo ang membership card mo, parang sa library. 

At dun nagsisimula ang problema ng mga kabataang gustong manood ng bold. Dahil makikita ng clerk na menor-de-edad kami, hindi kami paaarkilahin ng mga titulong naroroon. Oo, mahigpit na tinutupad noon iyon, hindi gaya ngayong naghambalang ang mga Barely Legal 16 in 1 DVD collection sa palengke, sa mga mata ng mga batang napapadaan. 

Sa tingin mo ba e hindi namin naisip gawin ito?

Ang pinakapwede ko laang gawin noon e dumaan sa XXX section at sauluhin sa gilid ng mga mata ko ang mga pamagat ng mga pelikula roon at pag-uwi e pagparausan ang mga ini-imagine na kwento noon. Halimbawa: Debbie Does Dallas. Ano kaya 'yun, sex tape ni Debbie Gibson at ng cast ng soap operang Dallas? Ang kakulangan sa larawan sa kahon e pinupunan ng imahinasyon.

Kahit picture ng mga pelikula noon kasi e wala sa kahon. Kalimitan e mga kopya laang ng orihinal ang makikita mong mga tapes noon kaya't mga kahong walang larawan ng pelikula laang iyon dahil walang RA Home Vision sa probinsya namin. Hindi pa uso noon ang Video City at ACA. 

Dahil sa kahirapang makaiskor ng tape noon, kelangan mo ng source. Sa bawat barkada ng mga kabataan noong 80s, merong pinagkukunan ng mga tape na ito. Kung saan nanggagaling, ewan ko. Tape ba iyon ng mga magulang nila, nakakatandang kapatid, lokong tiyo o iniiskor nila sa bagsakan ng bold sa ilalim ng isang madilim na tulay? Basta, sila ang pinagkukunan ng tape at me mga bagay na hindi mo na inaalam kung anong pinagmumulan at masaya ka nang nariyan iyan. Ang lagay e itatanong mo pa ba kung saan nanggagaling ang oxygen? 

Bukod sa source, kelangan ng venue. Ang napipiling art house naman e ang bahay kung saan ang mga magulang e laging wala, gaya nung mga nasa abroad o iyong mga nagtatarbaho nang Sabado. At dahil kokonti pa laang ang merong Betamax noon, nagsasama-sama ang mga magkakabarkadang lalaki para makinood sa bahay na ganito. Makikilala mo agad ang bahay na ganito kapag kasingdami ng tsinelas sa labas ng isang moske ang nagkalat na tsinelas sa labas ng pinto nila. 

Meron rin naman kaming Betamax. Sa katotohanan nga, nag-DVD na lahat ng mga kabarkada ko, kami e Betamax pa rin. Di na kami nakaranas ng VHS dahil bumili na ko ng VCD player nun noong nagkatarbaho na ako. Naghintay muna ang mga magulang ko na magtapos ako ng high school, college at magkatarbaho sa halip na makisunod sa teknolohiya ng home video entertainment. 
Minsan e naglinya nang tama ang mga buntala sa langit at nginitian ako ng Kapalaran. Nakahiram ako ng bold. Alam nyo ba kung gaanong kahirap nun? Ibig sabihin sa loob ng ilang oras o araw e mawawaglit sa taguan ng mga may-ari ng bold ang kanilang tape. At kung iyon e pag-aari ng mga magulang nila, ipagdarasal nilang hindi mapansin ng mga magulang nilang nawawala ang isang tape. 

Mauuna pang mapansin ang nawawalang bold na tape 
kesa nawawalang kamay ng santo sa simbahan.

Tandaang para makanood ng Beta, dapat e nakakunekta ito sa TV. Hindi ito gaya ngayong pwede mong bitbitin ang laptop o mobile device mo, kahit hanggang banyo ng opisina. Ang aming Beta noon e nasa sala. Syempre, hindi ako pwedeng manood run nang lantaran dahil mahuhuli ako ng mga magulang ko. Para akong tatakas sa Alcatraz o mag-i-Italian Job kung gusto ko talagang manood nang maluwalhati. Kelangan ng pagpaplano, pagdodrowing ng mga mapa at diagram sa salamin ng bintana para maisakatuparan ang panonood. Dapat e gumawa ako ng record ng kung anong oras at araw walang tao sa bahay. Dapat e kalkulahin ko ang mga anggulo ng kwarto at TV, mga picture frames na magtatalbog ng repleksyon ng palabas, gaanong kalakas ang volume ng TV, atbp. Basta, merong agham at matematikang pang-Wile Coyote na nasasangkot sa pagsasagawa nito. 

At ayon sa aking kalkulasyon, ang pinakamagandang pagkakataon e alas-onse nang gabi kung kelan nakakatulog na nang isang oras ang lahat. Sa gayon e nakasisiguro akong hindi na sila babangon para lumabas ng kwarto at mag-CR. 

Nanginginig ang mga kamay na isinalpak ko ang tape sa Betamax player. Hindi na ako umupo sa sofa dahil walang remote. Sa gayung paraan, 'pag narinig kong lumalangitngit ang pinto ng kwarto ng mga magulang ko, alam na ng aking kamay na dapat alisin ko sa Channel 3 at ilipat ko sa Channel 4 ang dial ng TV. Praktisado ko na at nakalagak na sa aking muscle memory ang gagawin sa sitwasyong ito.

Naririnig ko ang paghinga ng bawat tao sa loob ng bahay. Tahimik at sigurado akong nahihimbing na silang lahat. At syempre, natesting ko na kung gaanong kahina dapat ang volume ng TV para marinig ko nang sapat ang mga ungol, este, maintindihan ang dialogue, pero hindi sapat para marinig nila. 

Hinipan ko ang dulo ng mga daliri ko, pampahiyang. Pinindot ko ang play. Nasa gitna na ang palabas na puro brown ang kulay. Kamputa, nalimutan ko palang i-rewind muna! Lahat ng pagpaplanong ito, naantala nang bahagya dahil nalimutan kong i-rewind. Pero, saglit laang ito. Konting rewind-rewind laang, tapos play ulit nang limang segundo, tapos ulitin ito hanggang marating ang simula. Narinig ko ang pamilyar na tunog ng isang Betamax na nagrerewind. Kapag pala ganitong meron kang inililihim e malakas ang tunog nito.

"Aba't teka, parang hindi nagpe-play?" 

At ang kinatatakutan ng lahat ng mga taong nagpupuslit ng bold sa kanilang Betamax e naganap sa akin. Kinain ng player ang tape. At wala kaming screw driver. Santambak na hindi na ginagamit at inaagiw na text books, marami. Pero, ni isang screw driver, martilyo o thumb tacks e wala. Kapag hindi ako nakahiram ng screw driver sa lalong madaling panahon e matutuklasan ng mga magulang ko ang aking krimen.     

Operation Open and Retrieve

Sa loob ng mga sumunod na araw e ang panghihiram laang ng screw driver ang nasa isip ko. Naka-auto pilot akong pumasok sa eskwelahan noon. Bawat pagpapalit ng klase e hudyat sa paglapit ng oras para magwakas ang araw ko sa paaralan. Binibilang ko kung ilang oras pa ang natitira para makauwi at makahiram ng screw driver.

Nung mismong hapong na nakahiram ako ng screw driver e naabutan kong nanonood ng Gabi na Kumander ang aking mga magulang. Mabilis kong tinago sa likuran ang kamay kong merong hawak na screw driver, pero alam kong nasilayan nila iyon. Hanggang ngayon, higit na 20 taon na ang nakakaraan, e hindi pa rin namin pinag-uusapan ang pangyayaring ito.      

At sa kasalukuyan e mga 100 gigs ng porn ang laman ng aking external hard drive. Abot-kamay laang ang lahat. Hanggang ngayon pag walang tao sa bahay, 'pag naisipang lumabas ng misis ko at isinasama nya ang aming anak at helper, ganun pa rin ang instinct ko - Uy, pagkakataon!